Να αλλάξουμε επιτέλους .

Η κυβέρνηση μπορεί να πάρει μέτρα που δεν έχουν καθόλου κόστος οικονομικό ή έχουν ελάχιστο. Διευκολύνουν όμως την καθημερινότητα των πολιτών, που έχει καταντήσει βάναυση και προωθούν την έννοια της δημοκρατίας, που είναι βαριά τραυματισμένη.

Εχουμε πολλές φορές γράψει πως η δημοκρατία κρίνεται από το πώς αντιμετωπίζονται τα κοινωνικά προβλήματα, πώς αντιμετωπίζονται οι συνάνθρωποί μας που έχουν σπρωχθεί στο κοινωνικό περιθώριο, πώς αντιμετωπίζονται οι αναξιοπαθείς, οι πεινασμένοι κι αυτοί που δεν έχουν στέγη. Η φιλανθρωπία της εκκλησίας δεν αρκεί ούτε η ευαισθησία κάποιων ιερωμένων.
Η κυβέρνηση, οι δήμοι και οι κοινότητες θα μπορούσαν να εκπονήσουν προγράμματα και να εξοικονομήσουν χρήματα που θα διευκόλυναν τη ζωή των ανθρώπων που έχουν βρεθεί για πολλούς λόγους σ' αυτή την ανάγκη.
Οι κατηγορίες είναι πολλές. Οι μετανάστες βρίσκονται στο επίκεντρο. Δεν πρέπει να πνίγονται από τους δουλεμπόρους στο Αιγαίο. Εντεκα νεκροί μέσα σε δύο χρόνια στο Αιγαίο και πάνω από 8.500 τα τέσσερα χρόνια στη Μεσόγειο στην προσπάθειά τους να περάσουν στη γη της επαγγελίας που κατάντησε κόλαση. Μόλις τις προηγούμενες ημέρες ένας Πακιστανός υπέκυψε από βασανισμούς ή κακή μεταχείριση σε αστυνομικό τμήμα. Αυτό δεν τιμά τη χώρα μας και τη δημοκρατία μας.
Το κολαστήριο της Παγανής στη Λέσβο κλείνει, προσωρινά όμως. Οι θάνατοι των ναρκομανών δεν μετριούνται πλέον. Είναι τεράστιο το πρόβλημα και πολλά τα κέρδη των εμπόρων. Με κατασταλτικούς μηχανισμούς και με υποκατάστατα δεν λύνεται το πρόβλημα. Θα πρέπει να αλλάξει η νομοθεσία και η νοοτροπία, γιατί η κατάσταση έχει παραγίνει και μας αφορά όλους. Η πρόληψη, η αποποινικοποίηση και η πάταξη της εμπορίας είναι χρέος της πολιτείας.
Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε πολλές κατηγορίες, όπως τους συνανθρώπους μας με ειδικές ανάγκες ή τους υπερήλικες, που πάνω από ένα εκατομμύριο αντιμετωπίζουν προβλήματα και μοναξιά, εγκαταλελειμμένοι από την πολιτεία ακόμα και από τα παιδιά τους.
Ζούμε σε μια εποχή και μια κοινωνία που δεν σκοτώνονται μόνο τα άλογα όταν γεράσουν αλλά και οι άνθρωποι. Ζούμε την κρίση της κοινωνίας και του πολιτισμού που έχει διαβρωθεί και έχει απομακρυνθεί από τις αξίες της ζωής. Το «ζήτω τα περήφανα γηρατειά» ακούγεται σαν κοροϊδία δυστυχώς.
Η δημοκρατία μας δοκιμάζεται στις σχέσεις των πολιτών με το κράτος και τη γραφειοκρατία των δημόσιων υπηρεσιών και με την αυταρχικότητα και τη βίαιη συμπεριφορά των αστυνομικών.
Υπάρχουν πράγματα που μπορούν να γίνουν, αλλά θα πρέπει να βοηθήσουν και οι πολίτες. Εύκολο είναι να καταγγέλλουμε, να αγανακτούμε και στο τέλος να πληρώνουμε τους φακελάκηδες και τους διαχειριστές της ζωής μας, αλλά αυτό δεν διορθώνει την κατάσταση. Πρέπει να δράσουμε προσωπικά και αυτή αντίστασή μας να πάρει συλλογικά χαρακτηριστικά, αρνούμενοι πλέον τα ρουσφέτια και το προσωπικό βόλεμα και την αρρωστημένη νοοτροπία που κυριαρχεί και παρέχει εξουσία στους επαγγελματίες της πολιτικής.
Η οικονομική κρίση δεν πρέπει να γίνει άλλοθι και δικαιολογία για πράγματα που μπορούν να αντιμετωπιστούν και να ανακουφίσουν τη ζωή μας.
Αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να αρκεστούμε στα μπαλώματα και στα μερεμέτια της δημοκρατίας αποδεχόμενοι το καπιταλιστικό σύστημα που τα δημιουργεί.