Τα παιδιά ενός άλλου Θεού

Φαινομενικά, έχουν ένα δίκιο να αντιδρούν οι μητροπολίτες στην επιλογή των πολιτικών υπαλλήλων που θα εργαστούν στα νομικά πρόσωπα της Εκκλησίας από το Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού (ΑΣΕΠ). Και αυτό, διότι η εν λόγω ανεξάρτητη αρχή εξετάζει τις δεξιότητες των υποψηφίων και όχι τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Οπότε είναι πιθανόν να προσληφθεί σε κάποια μητρόπολη κάποιος άθεος ή αλλόπιστος, αντί να προσληφθεί όπως συνήθως γίνεται σήμερα κάποιος ευσεβής Χριστιανός ή συνηθέστερα κάποιος εκλεκτός του δεσπότη. Ενας μητροπολίτης μάλιστα έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου λέγοντας σε ραδιοφωνικό σταθμό: «Κινδυνεύω να βρεθώ με ένα Γιαχωβά στο γραφείο».

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει και το άλλο ενδεχόμενο. Μπορεί να προσληφθεί κάποιος που θα έχει μεν MBA ή διδακτορικό στην οργάνωση, αλλά δεν θα είναι εκλεκτός του μητροπολίτη. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός μισθοδοτεί τους υπαλλήλους της Εκκλησίας, αλλά αυτοί προσλαμβάνονται με μόνο κριτήριο το χριστιανικό ήθος τους• και επειδή αυτό το ήθος δεν αποτελεί αντικειμενικό κριτήριο, οι μητροπολίτες προσλαμβάνουν όποιον θέλουν.
Η πολιτική βούληση της κυβέρνησης όμως είναι να καλύπτονται όλες οι θέσεις που πληρώνει ο ελληνικός λαός με αντικειμενικά κριτήρια, δηλαδή χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι πολιτικές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις. Και αυτό είναι το λογικό: όπως οι κρατικές αρχές δεν ρωτούν κανέναν για τις πεποιθήσεις του όταν του παίρνουν τα λεφτά (δηλαδή όταν τον φορολογούν), έτσι δεν μπορούν να ελέγχουν τις πεποιθήσεις του όταν είναι να του δώσουν λεφτά (δηλαδή όταν τον μισθοδοτούν). Μπορούν να αποκλείσουν κάποιον μόνο διά αντικειμενικών κριτηρίων: έχεις πτυχίο για την α΄ θέση; Προσλαμβάνεται. Δεν έχεις; Αποκλείεσαι.
Βέβαια, σ’ αυτό αντιδρά η Εκκλησία. Στην επιστολή που έστειλε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος αναφέρει: «Θεωρούμε ότι εν όψει του θρησκευτικού και ειδικώτερα σωτηριολογικού προορισμού, αλλά και της εσωτερικής αυτονομίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, που έχει και νομοθετικώς αναγνωρισθή ως “θείον καθίδρυμα” (άρθρο 1 παρ. 1 ν. 590/1977), υφίστανται σοβαροί λόγοι να παραμείνει ως είχε εξ αρχής το άρθρο 14 του ν. 2190/1994 (σ. σ.: νόμος Πεπονή για το ΑΣΕΠ) και να μην υπαχθούν τα νομικά πρόσωπα της Εκκλησίας της Ελλάδος στο πεδίο εφαρμογής του ν. 2190/1994 ως προς τον τρόπο επιλογής, τα αρμόδια όργανα αξιολόγησης και τα προσόντα επιλογής προσωπικού τους».
Με λίγα λόγια, η Εκκλησία ζητεί από το κράτος να συνεχίσει να προσλαμβάνει μόνο τα «δικά της παιδιά». Δεν γνωρίζουμε ποια ζημιά μπορούν να προκαλέσουν τα «παιδιά ενός άλλου Θεού», δουλεύοντας σε νομικά πρόσωπα της Εκκλησίας -τι στην ευχή, σε πόλεμο βρισκόμαστε και οι εχθροί θα μάθουν τα μυστικά της; -, αλλά πραγματικά μπαίνει το ζήτημα της ισονομίας: Ενώ ζητάμε από τους γονείς των «παιδιών ενός άλλου Θεού» να πληρώνουν τους μισθούς όλων των υπαλλήλων, ταυτόχρονα τους αποκλείουμε από τις ευκαιρίες που δημιουργούν τα λεφτά τους.
Αυτό είναι ένα από τα αγκάθια που δημιουργούνται εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν ξεκαθαρίζονται τα του Καίσαρα και τα του Θεού. Ακόμη και αν η κυβέρνηση κλείσει τα μάτια, το θέμα θα ξαναβρεθεί μπροστά μας. Κάποιος δίχως «χριστιανικό ήθος» θα προσφύγει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Και θα δικαιωθεί...