του καναπε οι αναλυσεις

 Γιατί απλούστατα, στον χαβαλέ που μας χαρακτηρίζει ως έθνος, δεν έχουμε μάθει να συζητάμε πραγματικά γι΄ αυτά που έχουν αξία και σοβαρότητα. Και όχι μόνο δεν έχουμε μάθει να συζητάμε, αλλά δεν έχουμε μάθει και να ακούμε. Στη χώρα όπου γεννήθηκε η Εκκλησία του Δήμου, η απόλυτη δημοκρατική διαβούλευση, ο διάλογος είναι είδος άγνωστο. Και ένα φοβερό πράγμα, ρε παιδί μου: όλοι τα ξέρουν όλα! Μα όλα, σου λέω. Έγιναν τα επεισόδια; Έτοιμος είναι ο άλλος να σου αναλύσει τις λάθος κινήσεις της Αστυνομίας που πυροδότησαν την ένταση. Έπεσε «χ» αριθμός δακρυγόνων; Εκείνος θα σου πει αν ήταν πολλά ή λίγα και ποια από αυτά είναι τοξικά και επιβαρύνουν την υγεία των διαδηλωτών και ποια όχι. Πάει κατά διάολου η οικονομία; Όλα τα ξέρει ο μπαγάσας, για τα σπρεντ, για τους πιστοληπτικούς οίκους, για τους οίκους αξιολόγησης, για το πώς λειτουργούν οι ξένες αγορές. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει σε άλλη χώρα, πουθενά. Μόνο εδώ βγήκε και μετά έσπασε το καλούπι για να μην υπάρξει άλλο αντίγραφο. Να στο πω πιο απλά: όσο ήταν ο Τεν Κάτε προπονητής στον Παναθηναϊκό, από την εξέδρα ή τον καναπέ του σπιτιού, έτοιμη την είχες την κριτική για την ομάδα. Προπονητής εκ του ασφαλούς και άνευ διδασκάλου. Γιατί παίζει με δύο χαφ, γιατί έχει έναν μπροστά, γιατί ο ένας παίζει από ΄δω κι ο άλλος από ΄κει, τέτοια. Τώρα που απολύθηκε ο Τεν Κάτε, δεν ξέρω ούτε έναν που να είπε «επιτέλους»- πλην ίσως του εαυτού μου!