απαντηση

Με αφορμή τον προβληματισμό αναγνώστη του geraki ( Διαβάστε παρακάτω) του αναλύω τους χαρακτηρισμούς του.

«AYTH EINAΙ Η ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ; ΑΥΤΑ ΕΛΕΓΕ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΤΟ ΒΗΜΑ ΚΑΙ ΒΓΑΛΤΕ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΣΑΣ.
ΠΡΙΝ ΑΝΑΛΑΒΕΙ Η Κ.ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΕ ΤΟ ΝΟΜΑΡΧΗ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΜΕ ΑΠΟ ΠΙΣΩ.
ΝΕΟΣ ΓΥΡΟΣ ΑΛΑΖΟΝΙΑΣ;»
Αναγνωστης


«Το σημαντικότερο προσόν που θέτει ως απαρέγκλιτη προϋπόθεση η παρούσα κυβέρνηση για την ανάληψη δημόσιας θέσης από οποιονδήποτε συμπολίτη μας, είναι το ήθος, η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός της εντολής του ελληνικού λαού»


Αλαζονεία...
Σύμφωνα με το λεξικό Πάπυρος - Larousse, αλαζόνας είναι ο υπερόπτης, αυτός ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από τους άλλους και συμπεριφέρεται ανάλογα.


Για να δούμε λοιπόν: από την μια έχουμε ένα άτομο το οποίο πιστεύει πως ολόκληρο το σύμπαν δημιουργήθηκε για τον ίδιο και το είδος του, πως η Αλήθεια μπορεί να του αποκαλυφθεί προσωπικά μέσω της πίστης του, και πως η Αλήθεια αυτή είναι αδιαμφησβήτιτη και ισχύει για όλους τους άλλους, είτε αποδέχονται την συγκεκριμένη πίστη είτε όχι.
Από την άλλη έχουμε ένα άλλο άτομο το οποίο ξεκινά τον λογισμό του υποθέτοντας πως οι προσωπικές του παρατηρήσεις και συμπεράσματα είναι ενδεχομένως ανακριβή και δέχονται αμφισβήτηση. Το άτομο αυτό επιδιώκει την πιστοποίση των παρατηρήσεων και των συμπερασμάτων του με όσες διαφορετικές αποδείξεις καταφέρει να συγκεντρώσει. Δεν θεωρεί πως υπάρχουν ιδεές ή προτάσεις οι οποίες είναι αδιαμφισβήτητες, και είναι πάντα έτοιμος να εγκαταλείψει μια ιδέα ή μια πρόταση αν υπάρξουν αρκετά στοιχεία τα οποία θα καταδείξουν το σφάλμα της ιδέας ή της πρότασης.
Ποιός από τους δύο είναι τελικά ο αλαζόνας;


Περί αξιοκρατίας
Αν εξετάσουμε τον όρο από την πλευρά της διοίκησης και της οικονομίας (τη γλώσσα δηλαδή του κράτους) θα διαπιστώσουμε πως οι "άξιοι" ενός διαγωνισμού καθορίζονται κάθε φορά από τις διαθέσιμες θέσεις και το παρεχόμενο κονδύλιο. Κάτι που σημαίνει ότι, αν οι θέσεις είναι ισάριθμες με τους υποψήφιους όλοι θα θεωρηθούν "άξιοι" να τις πληρώσουν, αν όμως οι θέσεις είναι πολύ λιγότερες των υποψηφίων τότε οι "άξιοι" θα ελαττωθούν αναλογικά. Επομένως η "αξιοκρατία" των διαγωνισμών δεν είναι τίποτε άλλο από μια σχέση, μια αναλογία χρημάτων και ανθρώπων, και δεν ταυτίζεται με κανένα διαχρονικό, κυριολεκτικό και σαφέστατα οροθετημένο κριτήριο ποιότητας, όποιο "ορθολογικό" σύστημα βαθμολόγησης και αν χρησιμοποιηθεί. Κάτι συμπληρωματικό που έχει αποδείξει η παιδαγωγική είναι ότι για να έχει κάποιος δυνατότητα επιτυχίας σε ένα διαγωνισμό τέτοιου είδους χρειάζεται, για να θυμηθούμε τον κοινωνιολόγο - φιλόσοφο Πιέρ Μπουρντιέ, να είναι κάτοχος σημαντικού "πολιτισμικού και γνωστικού κεφαλαίου", κάτι που επιτυγχάνεται πολύ πιο εύκολα από τις οικονομικά ανώτερες, με περισσότερο ελεύθερο χρόνο και δυνατότητα για σπουδές κοινωνικές τάξεις. Συνακόλουθα παράγοντες όπως νεότητα, φυσική αντοχή, κοινωνικές ή μη υποχρεώσεις παίζουν καθοριστικό λόγο στην τελική επίδοση.
Geraki