Υπάρχουν δύο διαδρομές που μπορεί να παρακολουθήσει η κοινωνική συγκρότηση και οι επαγγελματικές ομάδες γιά την διέξοδο απο την τροχιά της χρεοκοπίας στην οποία έχει εμπλακεί η Ελλάδα.
Η μία να εμπιστευθεί και να στηρίξει τις επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης, ουσιαστικά επιβεβαιώνοντας την ελληνική Διοίκηση επι της διακυβέρνησης της χώρας. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να συνεχισθεί μια εθνική προσπάθεια , στρατηγικού χαρακτήρα, όχι μόνον γιά την μείωση των ελλειμμάτων και του χρέους, αλλά και γιά την ανασυγκρότηση του κράτους, την αποκατάσταση του ανταγωνισμού στην αγορά, την ύπαρξη παραγωγικότητας, την δημιουργία κλίματος υποδοχής ξένων επενδύσεων και όχι αποκρατικοποιήσεων.
Στα συγκεκριμένα δεδομένα ο μέσος Έλληνας αλλά και τα συνδικάτα ή τα συγκροτημένα συμφέροντα θα πρέπει να αποδεχθούν και να στηρίξουν όχι μόνον το Σύμφωνο Σταθερότητας που υπεστήριξε η Ελλάδα στις Βρυξέλλες αλλά έναν συνολικό εξορθολογισμό και εξυγίανση απο την διαφθορά, συνολικά της ελληνικής πραγματικότητας.
Η δεύτερη επιλογή είναι αυτή στην οποία συμμετέχουν σήμερα μερίδα των ελλήνων αγροτών. Υποεκτιμά την πραγματικότητα και τις συνθήκες και προβάλει το ειδικό συμφέρον διεκδικώντας την πρόσκαιρη "αρπαχτή", κάποιων επιδοτούμενων ποσών, που δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να δοθούν.Στην προσπάθεια εκβιασμού της κυβέρνησης και της Διοίκησης κλείνει δρόμους, σύνορα, λιμάνια και οδηγεί σε μια εκτός νόμου σύγκρουση με το κράτος των Αθηνών.
Πριν τους αγρότες το ίδιο είχαν κάνει και οι λιμενεργάτες του ΟΛΠ και πολύ εύκολα, αλλά απολύτως ανόητα και αντεθνικά, μπορούν να το ακολουθήσουν και άλλες επαγγελματικές ομάδες που νοιώθουν ότι πλήττονται απο τα μέτρα σταθεροποίησης. Για παράδειγμα, δημόσιοι υπάλληλοι , εφοριακοί δάσκαλοι κ.λ.π Ανάλογες κινήσεις σε άλλο επίπεδο μπορούν να κάνουν και οι ελληνικές τράπεζες, επιχειρήσεις, κατασκευαστές που επίσης θα πρέπει να παρακολουθήσουν μια πιο σφιχτή πολιτική. Αν συμβούν αυτά θα σημειωθεί ταυτόχρονα το εξης φαινόμενο.
Η μια κατηγορία συμφερόντων θα επιτίθεται στην άλλη για το ποιός θα πληρώσει το κόστος της εξόδου, απαλλάσοντας τον εαυτό του απο αυτό και δείχνοντας τον διπλανό του. Όλες οι κατηγορίες μαζί θα επιτίθονται στην κυβέρνηση της Ελλάδος σε μια θεαματική κίνηση αυτοκτονίας, συλλογικής.
Στην δεύτερη αυτή περίπτωση όπως είναι φυσικό η Ελληνική κυβέρνηση άσχετα με την δημοφιλία της και την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος , που θα δείχνουν οι δημοσκοπήσεις στην ουσία αφοπλίζεται τόσο έναντι των Βρυξελλών όσο και στο επίπεδο των διεθνών αγορών. Σε συνθήκες κοινωνικού χάους , το οποίο έχουν ήδη προεξοφλήσει οι ξένοι αναλυτές, αρχίζει εκ των πραγμάτων, να επεξεργάζεται ως εναπομένων σενάριο, την παύση πληρωμών της Ελλάδος προς τους πιστωτές.
Τι θα συμβεί στην περίπτωση αυτή : Η Ελλάδα θα πτωχεύσει αλλά δεν θα χρεοκοπήσει. Θα πάει δηλαδή σε επαναδιαπραγμάτευση των όρων και των επιτοκίων αποπληρωμής του χρέους της, ενδεχομένως θα λύσει και το δανειακό της ζήτημα με πολύ πιο χαμηλά spread, αλλά θα χάσει την εθνική της αυτοτέλεια. Δεν θα χάσουν όμως οι διεθνείς πιστωτές μας τα κεφάλαια με α οποία έχουν δανείσει την Ελλάδα. Τις αποφάσεις και τις κεντρικές επιλογές θα καθορίσουν οι Βρυξέλλες, η Φρανκφούρτη και το Βερολίνο.
Επίσης το αναπτυξιακό μοντέλο αλλά και το υπόλοιπο της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας της Ελλάδος θα καθορίσουν τα ευρωπαικά κέντρα σε συνεργασία με τις μεγάλες διεθνείς επενδυτικές τράπεζες. Η Διοίκηση θα πάψει να βρίσκεται στο εθνικό επίπεδο και στην βούληση των ελληνικών πολιτικών κομμάτων και οικονομικών παραγόντων. Η Ελλάδα θα βρεθεί υπο καθεστώς κατοχής και οι Έλληνες θα ζήσουν χωρίς καμμία αυτοτέλεια στο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, αφου θα είναι υποχρεωμένοι να εξυπηρετούν, με τρόπο μη αναστρέψιμο τα συμφέροντα τα γερμανικά, τις επιλογές της τεχνοκρατίας του ευρώ και τους "ελέφαντες" των διεθνών αγορών.
Φυσικά το κόστος για τον μέσο Έλληνα στην εξέλιξη αυτή θα είναι τεράστιο, αφού θα πρέπει να υπάρξει ένα εύρωστο και σταθερό κράτος, χωρίς αυτοτελή περιουσία άρα δικαίωμα αυτονομίας, με φτωχούς πολίτες, μέρος μιας νέας αποικιοκρατίας ενδοευρωπαικού τύπου.
Στα ελληνικά μπλόκα στην περιφέρεια και στους δρόμους της πρωτεύουσας δεν παίζεται μια πολιτικοκοινωνική σύγκρουση, κλασικού τύπου, ούτε κάποιες επαγγελματικές κατηγορίες διεκδικούν τα δίκια τους και το μεροκάματο τους. Κρίνεται η προοπτική και η βασιμότητα μιας νέας αποικιοκρατίας επι δυτικού και ιδιαίτερα ευρωπαικού εδάφους. Εαν πετύχει στην Ελλάδα, θα μπορέσει πολύ πιο εύκολα να εφαρμοσθεί και σε άλλα κράτη-έθνη, με πολύ πιο πειθαρχημένους λαούς απο τους Ελληνες και με ανάλογα προβλήματα στους οικονομικούς δείκτες με την Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου