ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Α.Ε.

Αν δεν το ξέρατε, τα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου γενικά και μάλιστα στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και στην Ελλάδα ειδικότερα, είναι ως προς το καταστατικό τους onshore (εγχώρια), αλλά ως προς την "ιδεολογία τους" offshore (εξωχώρια) μορφώματα.

Ως κόμματα μάλιστα του Κεφαλαίου δεν μπορεί παρά να αντιγράφουν τη λογική των καπιταλιστικών μετοχικών εταιρειών και για λόγους πρακτικούς, αφού έτσι κυκλοφορεί καλύτερα το μαύρο πολιτικό χρήμα, χωρίς το οποίο δεν εξασφαλίζεται κυβέρνηση. Έτσι ο «επίτιμος» πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ δηλώνει στο πολιτικό χρηματιστήριο, πως η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Α.Ε. ανήκει κατά 50% στον κ. Σαμαρά, κατά 40% στο μητσοτακαίϊκο και κατά 10% στον κ. Ψωμιάδη.


Η γενικότερη εκτίμηση για τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα είναι πως υπάρχει τέτοια κινητικότητα μετοχών που άλλα είναι προς στιγμή ατομική ιδιοκτησία (αρχηγικά) και κάποια άλλα είναι πολυμετοχικά με την έννοια του «λαϊκού καπιταλισμού», σε βαθμό που να μην ξέρουν που πάνε (τα λεγόμενα δημοκρατικά). Το συμπέρασμα είναι πως και το ένα και το άλλο είδος κόμματος του αστικού κοινοβουλίου υπηρετεί το αφεντικό-κεφάλαιο, ενώ η κοινωνία ξοροσταλιάζει, περιμένοντας υποσχέσεις, διορισμούς και φιλανθρωπικά επιδόματα.


Αυτή τη διαπίστωση την κάνει χρόνια τώρα ο Ελληνικός Λαός, αλλά κάποιοι αμφέβαλαν ακόμα και ελπίζουν στη νεοφιλελεύθερη ή στην σοσιαλδημοκρατική Δημοκρατία του Κεφαλαίου, η οποία εξασφαλίζει στον καθένα μας μιά θέση «πρώτο τραπέζι πίστα», ή έστω και ορθίου στην κόλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Ελπίζω η επίσημη ομολογία από τον εκπρόσωπο του καπιταλιστικού κυνισμού και θεμελιωτή του μητσοτακισμού να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, για να ξέρουμε όλοι για ποιο πράγμα μιλάμε και τι πρέπει να περιμένουμε.

Ελπίζω επίσης η αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας να μας οδηγήσει στην απόφαση να μην περιμένουμε τίποτα και να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε να κάνουμε κάτι για να απεμπλακούμε από την πολιτική εξάρτησή μας από τα κόμματα εξουσίας του Κεφαλαίου και να σκεφτούμε στη συνέχεια, ως κοινωνία, να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, στα χέρια που δημιουργούν τον πλούτο, αλλά λειτουργούν ως χέρια επαίτη και ως οπαδού-κλακαδόρου.