Σε όσους παριστάνουν τους πνευματικά ανώτερους αλλά μοιραία νιώθουν την κατώτερη αξία τους, αυτή η εμμονή στη σάτιρα που πολλαπλασίασε τα κείμενα αυτού του είδους, τα οποία προξενούν διπλό κακό — αποθαρρύνοντας όσους διαθέτουν ταλέντο και ενθαρρύνοντας την κακεντρέχεια όσων δεν διαθέτουν. Εξ ου και αυτή η μόνιμη τάση να γελοιοποιούν ότι καλό και μάλιστα ενάρετο. Το κακό έχει γίνει καθολικό, και το γούστο μια συγκεχυμένη υπόθεση. Στα λόγια το αναζητούν, στην πράξη το εξοβέλισαν.
Δεν έχουμε πια Σωκράτες, και ακόμα λιγότερο Αριστοφάνηδες.
Ο Βιργίλιος και ο Οράτιος αισθάνθηκαν στην εποχή τους το βάρος της ζηλοφθονίας. Το γνωρίζουμε, και το γνωρίζουμε όχι μόνο από τα έργα των δύο αυτών μεγάλων. Τα σατιρικά κείμενα που γράφτηκαν εναντίον τους χάθηκαν, ενώ τα έργα στα οποία επιτέθηκαν είναι αιώνια. Έτσι πεθαίνουν τα έντομα που κάνουν τα φύλλα των δένδρων να ξεραίνονται — αλλά τα δένδρα κάθε άνοιξη ξαναπρασινίζουν.
Δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα από το να είναι κανείς πνευματώδης με τους ανόητους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου