Αν κάποιος θα επιχειρούσε να ερμηνεύσει το αίσθημα της ζηλοφθονίας, θα μας έλεγε ασφαλώς πως δεν είναι τίποτε περισσότερο από την ψυχική ενόχληση που δέχεται κάποιος από την πρόοδο ή και τις επιτυχίες των άλλων. O δε συνήθης τρόπος έκφρασής της είναι η αποστροφή.
Το χειρότερο είναι πως ισχύει υποσυνείδητα. Με το που αντιλαμβάνεται ο Γιαλατζί δημοσιογράφος (άπειρος) ότι είναι ανίκανος άπειρος και άσημος, σχεδόν αυτομάτως μπαίνει σε λειτουργία ένας μηχανισμός να υποβιβάζει τους ανώτερους του χαρακτηρίζοντας τους γραφικούς.
Ο λόγος που τα γράφω αυτά δεν είναι το συγκεκριμένο άτομο - άλλωστε ούτε ο πρώτος είναι ούτε και ο τελευταίος. Είναι όμως η επιβεβαίωση, για μια ακόμη φορά, της περίφημης λαϊκής ρήσης ‘όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια’. Δεν γνωρίζω αν λειτουργεί ως αυτόματος ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας ή είναι απλά μια εκδήλωση μικροψυχίας και μικροπρέπειας, πάντως η δαιμονοποίηση του ‘άφταστου αντικειμένου του πόθου’ αποτελεί κλασσική αντίδραση, που συναντάτε σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης ζωής: Από την αταβιστική προσπάθεια σπίλωσης του ανώτερου, η ανεκπλήρωτη επιθυμία καταχωνιάζεται με επιμέλεια στα ψυχικά τάρταρα, και τη θέση της παίρνει μια μανιώδης αποστροφή, μεταμφιεσμένη μάλιστα με ιδεολογικό - ηθικό περίβλημα.
geraki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου