«Τι υποψηφίους ζητά ο Καλλικράτης για να εφαρμοστεί - Χαρακτηριστικά και Δυνατότητες»

Η πατρίδα μας αντιμετωπίζει σήμερα μία πολύπλευρη κρίση. Μία από τις βασικές αιτίες αυτής της κρίσης αποτελεί το αναποτελεσματικό, γραφειοκρατικό, συγκεντρωτικό και διογκωμένο κράτος που λειτουργεί χωρίς κανόνες, μακριά από τον πολίτη και τα προβλήματά του. Ο συγκεντρωτισμός και η έλλειψη κανόνων λειτουργίας του κράτους αποτέλεσε ίσως συνειδητή επιλογή επί δεκαετίες, εξυπηρετώντας και διαιωνίζοντας τις πελατειακές σχέσεις, την αναξιοκρατία και τις σχέσεις εξάρτησης της κρατικής διοίκησης, των κοινοβουλευτικών κομμάτων και των ψηφοφόρων τους. Η παγιωμένη και νωθρή κρατική διάρθρωση και λειτουργία, η οποία ξεκινά από την κεντρική διοίκηση και επεκτείνεται μέχρι τον πιο μικρό κρατικό οργανισμό στην Ελλάδα, διαστρέβλωσε την σχέση πολίτη – κράτους, υποθήκευσε το κράτος δικαίου και επηρέασε αρνητικά την αναπτυξιακή προοπτική της χώρας.
Η επιθυμητή κοινωνική και πολιτική αλλαγή, προϋπέθετε την ριζική αναδιάρθρωση του κεντρικού κράτους. Μία απόφαση που απαιτούσε τόλμη, θα επέφερε συγκρούσεις και θα είχε και πολιτικό κόστος. Η κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, τόλμησε και ψήφισε αυτή τη ριζοσπαστική διοικητική μεταρρύθμιση. Στόχος υπήρξε, η υλοποίηση του οράματος για την συγκρότηση ενός επιτελικού κεντρικού κράτους που θα συνδράμει στο έργο των λίγων και ισχυρών δήμων και των αποκεντρωμένων περιφερειών. Το όραμα αυτό του «Καλλικράτη», στηρίχθηκε στο ουσιαστικό κοινωνικό αίτημα της μετατόπισης του κέντρου των αποφάσεων εγγύτερα στον πολίτη, όχι στη βάση της πελατειακής εξυπηρέτησης, αλλά σε εκείνη της σύστασης των αναγκαίων δομών που διευκολύνουν και ενισχύουν την εύρυθμη κοινωνική λειτουργία κι ανάπτυξη. Και δεν είναι τυχαίο, ότι μόνο το ΠΑΣΟΚ στήριξε αυτή τη μεγάλη μεταρρύθμιση, αγνοώντας το πολιτικό κόστος της διάλυσης ενός παγιωμένου, ανεξέλεγκτου και διεφθαρμένου κεντρικού μηχανισμού, έχοντας συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα πλέον εφαρμογής ενός νέου αυτοδιοικητικού συστήματος, ενός νέου μοντέλου διακυβέρνησης και λειτουργίας της χώρας. Η κριτική δυστυχώς, που δέχθηκε η μεταρρυθμιστική αυτή πρόταση, αποκάλυψε την αδυναμία διατύπωσης εναλλακτικής και ουσιαστικής αντιπρότασης από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία αρκέστηκαν σε στείρες διαπιστώσεις.
Η μεγάλη όμως αυτή διοικητική μεταρρύθμιση, δεν πραγματοποιείται μόνο με την ψήφιση του νομοσχεδίου του «Καλλικράτη». Κυρίαρχο ζήτημα αποτελεί η εφαρμογή του. Οι νέοι περιφερειάρχες, οι δήμαρχοι και τα άτομα που θα στελεχώσουν τα περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια, θα μπορέσουν να διαχειριστούν τις πρόσθετες εξουσίες και ευθύνες προς όφελος του πολίτη και των παραγωγικών τάξεων ή θα αναλωθούν σε συνηθισμένες επικοινωνιακές πρακτικές, στην ατολμία και στην αναποφασιστικότητα για ψηφοθηρικούς λόγους. Αυτό είναι και το μεγάλο διακύβευμα του «Καλλικράτη».
Στο κρίσιμο σημείο στο οποίο βρίσκεται η ελληνική κοινωνία, η οικονομία και η πολιτική ζωή, μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά μονάχα αν υιοθετηθούν υγιείς πρακτικές. Ο «Καλλικράτης» θεσμοθετεί την συνεργασία και τον διάλογο μεταξύ των φορέων και της κοινωνίας. Χρειάζονται όμως εκείνοι οι άνθρωποι, που είναι ικανοί, ανοιχτοί προς την κοινωνία και που κάνουν την διαβούλευση ουσία και δεν την υιοθετούν ως τυπική υποχρέωση. Εκείνοι οι άνθρωποι που θα συνθέσουν τις γνώμες των πολιτών και θα χαράξουν μία αναπτυξιακή πορεία για τον τόπο τους, μέσω της κατανομής πόρων, στη βάση της κάλυψης των πραγματικών αναγκών της κάθε περιοχής και όχι με γνώμονα την εξυπηρέτηση εκλογικών σκοπιμοτήτων. Που θα προβούν σε μία ανασύσταση των διοικητικών δομών και σε μία αναδιάταξη του προσωπικού και των υπηρεσιών, με πρωταρχικό μέλημα την εξυπηρέτηση του πολίτη, ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο χωριό. Χρειάζονται άνθρωποι «εργάτες», αποφασισμένοι να αξιοποιήσουν τα εργαλεία του «Καλλικράτη», για να παράξουν έργο και να δώσουν μία νέα προοπτική στον τόπο τους.
Η επιλογή ανθρώπων ικανών, αποφασιστικών, που αψηφούν το πολιτικό κόστος και προτάσσουν το «εμείς» από το «εγώ», με πίστη στις αρχές της διαβούλευσης και της διαφάνειας, και εργατικότητα για να φέρουν εις πέρας την πρόκληση της διοίκησης μεγαλύτερων και ισχυρότερων οργανισμών, όπως οι Καλλικρατικοί Δήμοι και οι αιρετές Περιφέρειες, αποτελεί μονόδρομο για την επιτυχία της μεταρρυθμιστικής αυτής προσπάθειας.