Που αρχίζει και που σταματά η ευθύνη ενός δημάρχου ή ακόμη και ενός φιλόδοξου νομάρχη για την συμπεριφορά και τις πράξεις των οπαδών του;
Ποιο είναι το μερίδιο ευθύνης του;
Ευσταθεί το άλλοθι: Άλλο τι είπε ο πολιτικός άλλο τι κάνανε οι άνθρωποι, επειδή.... ήταν ελεύθεροι να το κάνουν;
Σε αυτόν τον κόσμο μάλλον ισχύει ο νόμος της αλληλεπίδρασης, η ποιότητα και συμπεριφορά των οπαδών κάποιου εκφράζει σε ένα μεγάλο ποσοστό και την ποιότητα, το επίπεδο του ειδώλου, γιατί «όμοιος ομοίω αεί πελάζει» Οι άγνωστες δυνάμεις του υποσυνείδητου καθορίζουν το είδος του πολιτικού που πιστεύουμε, τα πρότυπα μας, τους δημάρχους τους νομάρχες που εκλέγουμε και μαρτυράνε πολλά για την ποιότητα και των δύο πλευρών. Έτσι δεν είναι μόνο δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι αλλά δείξε και το χαλίφη σου τον νομάρχη σου, το πρότυπο σου και θα ξέρω πολλά για σένα, επειδή οι επιλογές γίνονται εσωτερικά και τις περισσότερες φορές ασυνείδητα. Ο ηγέτης, το είδωλο, που εμπνέει το όραμα μια ιδέας και ενός κινήματος, βάζει την σφραγίδα μαζί με την γραμμή που χαράσσει. Και παύει να είναι ουδέτερος, δίκαιος και "άμοιρος ευθυνών"
Η έκφραση: «αλαζονεία της εξουσίας» έρχεται περισσότερο να τονίσει την ταυτότητα παρά μια διαχωρισμένη κατάσταση που έρχεται να συμπορευτεί συγκυριακά.
Αλαζόνας είναι ο υπερόπτης, αυτός ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από τους άλλους με αποτέλεσμα να συμπεριφέρεται ανάλογα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα αυτού που «καταλαμβάνει» το εξουσιαστικό αξίωμα του δημάρχου, νομάρχη και νομίζει πως η δύναμη των ψήφων τον έχει μετατρέψει σε κάτι το ανυπέρβλητο.
Η αλαζονεία αφορά τόσο μεμονωμένα άτομα -όσο και μικρά κοινωνικά κομμάτια-, που έχοντας αποκτήσει με διάφορους τρόπους κάποιες δυνατότητες τις μετατρέπουν, εν μέρει πραγματικά και εν μέρει φαντασιακά, σε δύναμη. Αυτή η κατάσταση κάνει άτομα και κοινωνικές ομάδες να συμπεριφέρονται με έπαρση.
Έτσι, φτάνει κάποιος να νομίζει πως τα μηδαμινά είναι μεγάλα και υποτιμά ό,τι στην πραγματικότητα είναι πολύτιμο!!!.
Πολλές φορές ο αδύναμος, που θα αποκτήσει κάποιες δυνατότητες, παραγνωρίζει το γεγονός πως αυτές είναι προϋποθέσεις για να αποτρέψει την αναπαραγωγή και το άπλωμα εξουσιαστικών θέσεων, στάσεων, συμπεριφορών και πρακτικών. Αναζητά πολιτικά στηρίγματα, μικρής ή μεγάλης εμβέλειας και «μετασχηματίζει»τις δυνατότητες που έχει σε ένα είδος δύναμης με την οποία επιβάλλεται. Έτσι, στην ουσία μετατρέπεται σε έναν εξουσιαστή ανάλογης ή και μεγαλύτερης έντασης από αυτόν που κάποτε ξεκίνησε να πολεμήσει.
Έτσι, η αρχική εξουσιαστική ίωση γίνεται βαθμιαία αρρώστια μη αναστρέψιμη.
Η αλήθεια του αλαζόνα στηρίζεται στη δύναμη κι όχι στην άποψη, την θεώρηση των πραγμάτων και την ανάλυση των συνθηκών. Σ' αυτήν την περίπτωση αρέσκεται, πλέον, να χρησιμοποιεί τη μέθοδο επιβολής δια της ισχύος. Στηρίζεται, ως εκ τούτου, σε λαθεμένη εικόνα (πλάνη) που έχει αποδεχθεί ή έχει καλλιεργήσει ο ίδιος για διάφορα ζητήματα. Μία πλάνη την οποίαν όμως διασπείρει αποσκοπώντας σε ακόμη μεγαλύτερη ισχύ και καταξίωσή του και δείχνοντας αδιανόητη αδιαφορία για τις επιπτώσεις που θα έχει αυτή του η συμπεριφορά.
Ο αλαζόνας είναι συνήθως και λογάς, επικοινωνιακός. Προσπαθεί να εντυπωσιάσει με παχιά λόγια (αλλά κούφια από περιεχόμενο) όσους μπορούν ακόμα και στέκονται έκθαμβοι μπροστά στην κενότητα. Κλεισμένος στον περίγυρο που τον αποδέχεται, (θες από άγνοια, θες επειδή αποσκοπεί στο να αποκομίσει κάποια οφέλη), ουσιαστικά κόβει τους δεσμούς του από κάθε τί λειτουργικό και δημιουργικό το οποίο τον περιβάλλει και που κάτω από πολλές συνθήκες θα τον στήριζε σε δύσκολες περιστάσεις.
Όταν θα ανακαλύψει πως μ' όλη αυτή τη συμπεριφορά του έχτιζε ένα παλάτι στην άμμο θα είναι πολύ αργά.
Με πολύ απλά λόγια, ο αλαζόνας είναι ίδιος με τον Φαέθοντα: ο υπερφίαλος ενθουσιασμός του τον οδηγεί αργά ή γρήγορα στην καταστροφή. Το κακό είναι πως θα συμπαρασύρει στην πορεία του ανθρώπους και καταστάσεις, που κάτω από διαφορετικές συνθήκες θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμα για την καλυτέρευση των όρων ζωής και για την προοπτική της αποδέσμευσης από καταπιεστικές κι εκμεταλλευτικές καταστάσεις ...;
geraki
